Zangeres Christine Salem (1971) is het icoon van de mayola blues van haar geboorteplaats, het eiland La Réunion. Naast haar roots in de muziek van Réunion bezocht ze workshops in gospel en Amerikaanse pop muziek en werd ze verliefd op de blues van John Lee Hooker, de Doo-Wop van the Platters en de soul van Otis Redding. Haar eerste albums waren met de groep Salem Tradition, in 2001 verscheen “Waliwa” het debuut van de groep, haar debuut onder eigen naam “Lambousir” verscheen in 2010. Dit is alweer haar 7de album en zoals gewoonlijk weer totaal verschillend van de vorigen. Ze heeft hier een mooie collectie van 13 nummers verzameld, gecomponeerd op verschillende momenten in haar leven.

Het album verrast door de verscheidenheid aan klankkleuren, er is mayola, blues, elementen uit de rock en ook een sega (“Laye Laye”) de andere belangrijke muziekvorm op La Réunion die oorspronkelijk afkomstig is van Mauritius, een muziekvorm die meer Europese invloeden herbergt. Een groot onderscheid met de voorgaande albums en tevens de rode draad die door dit album loopt is het virtuoze vioolspel van componist/arrangeur en dirigent Frédéric Norel, zijn klassiek getinte geluid komt wonderwel overeen met het karakter van de mayola met zijn verschillende percussie instrumenten. Christine is niet alleen vocaal te horen maar ook op gitaar, kayamba en mondharmonica (!), zoals gezegd horen we Frédéric Norel op viool en elektrische viool, verder Seb Martel op gitaar, Anne- Laure Bourget op percussie, derbuka, bendir, kalebas, bongo’s, sati, daf (koerdische drum), Jacky Malbrouck op rouler (tamboerijn uit Réunion), doum doum drums en ravann (drums uit Mauritië). Bovendien zijn allen ook nog te horen als achtergrond zangers.

De grootste kwaliteit van Christine, buiten haar compositorische gaven, is haar geweldige stem, een heldere alt vol overtuigingskracht. “Anou” begint het album met alleen de stem van Christine waarna er een stevige rockgitaar inzet en het hypnotiserende ritme van de percussie begint, het nummer is een dankbetuiging aan haar voorouders aan wie ze te danken heeft wat ze is geworden. In “Gèryé” betreft het een bekentenis van een strijdster uit woede over de zogenaamde vreedzame strijd, het pakkende ritme sluit naadloos aan bij het fraaie vioolspel. In “Izaé” is Christine ook te horen op de bluesharp, het nummer is wederom een eerbetoon aan de voorouders getint met de blues geboren uit de aarde, pijn en geschiedenis. “Je dis non” en “Why war” zijn de enige nummers in een Westerse taal, de rest is een mengelmoes van Malagasy, Comorian, Swahili en Réunion Creole (een mengvorm van Frans en de originele talen) de teksten zijn te lezen in de oorspronkelijke taal, maar gelukkig is de essentie van de songs er ook in het Frans en Engels. De afwisseling qua sfeer en geluid is een bijzonder voordelig punt op dit album, in world muziek kan de eenzijdigheid nogal eens een minpuntje zijn.

“Why War” het enige nummer in het Engels werd gemaakt op de avond van de aanslagen van 13 november 2015 in Parijs met 129 doden en meer dan 250 gewonden, als een dringende oproep tot vrede. “Je dis non” is een ironische titel voor deze uitnodiging om vriendelijk te kijken naar onszelf en naar anderen met een strijdbare tekst over het milieu en de oorlog. Afgezien van de boodschap is de tekst uiterst sterk en ook zonder die draagwijdte is de muziek uitermate krachtig en overtuigend. “Mama Africa” is alweer zo’n ijzersterke compositie die een hommage is aan de Afrikaanse vrouw. “ Laye Layé” een nummer in de sega traditie klinkt heel anders, een vrolijk feestnummer met het typerende Afrikaanse gitaarspel en warme achtergrondstemmen. Het album eindigt met het titelnummer “Mersi” een a- capella mayola gebed, de polsslag van haar eiland, indrukwekkend en ontroerend . En dat zijn ook de termen die ik gebruik om dit album te omschrijven, een aanrader zowel voor de liefhebber van wereld muziek als degenen die houden van blues buiten de geëigende lijntjes gekleurd en natuurlijk ook voor al diegenen met oortjes met smaak.

Jan van Leersum